جشن های هفت گانه

در ایران باستان، جشن هایی به مناسبت های گوناگون ملی و مذهبی برگزار می شد. اما از آن میان، هفت جشن جزو جشن های واجب به شمار می آمد که شش جشن، جشن های گاهانبار یا سالگرد آفرینش های شش گانه بود.

این جشن ها به ترتیب عبارت اند از: 

 «مید یوزرم گاه»،‌ جشن میانه بهار که از 11 تا 15 اردیبهشت به مناسبت سالگرد آفرینش آسمان برگزار می شد.

«میذ یوشم گاه» جشن نیمه تابستان از 11 تا 15 تیر به مناسبت سالگرد آفرینش آب 

«پیتی شهیم گاه» به معنی «دانه آور»، سالگرد آفرینش زمین و فصل گردآوری غله است که از 26تا 30شهریور برگزار می شد.

«ایا سرم گاه»از 26 تا 30 مهر است و سالگرد آفرینش گیاه و «برگشت» معنی می دهد، چون چوپان با گله بر می گردد و آغاز زمستان است.

«مید یاریم گاه» به معنی «میان سال» که سالگرد آفرینش چارپای مفید است و جشن میان زمستان، زمانی است که برای دام انبار زمستانی می شود.

«همسپد میدم گاه» به معنی «با هم بودن و با هم گرد آمدن‌» که سالگرد آفرینش انسان است و پنج روز آخر سال برگزار می شود.

«نوروز» رسم های بسیاری هم در حاشیه این جشن رواج داشت که با عدد هفت پیوند خورده بود. به عنوان مثال، در میز سیمین مقابل شاه وقت، هفت گونه غله و شاخه های هفت نوع درخت را می نهادند، روی همان میز هفت بشقاب کاشی سفید و هفت درهم سفید از سکه های ضرب شده در عرض سال. رسم دیگری که هنوز در برخی روستاهای زردشتی نشین رعایت می شود، کشت هفت نوع بذر در ظرف های کوچک است تا اینکه برای نوروز سبزی و طراوت فراهم باشد. هرچند که در سفره هفت سین باید هفت جزء که با آوای «سین» آغاز می‌شوند چیده شود، ولی برای زینت و چیدمان دلپذیرتر سفره،تقریباً همه خانواده‌های ایرانی اجزاء دیگری هم در سفره می چینند و در آرایش و رنگ آمیزی سفره شان نهایت خوش سلیقگی را اعمال می‌کنند.آینه و کتابی مقدس در کنار آن هم از اجزائی است که تقریباً در هر سفره هفت سینی چیده می‌شود. برخی بر این باورند که سکه که نماد «دارایی» وآب که نماد «پاکی و روشنایی» است بهتر است در کنار هم قرار گیرند و سکه را درون ظرفی از آب سر سفره می‌گذارند. در سفره هفت سین همه اجزا جنبة نمادین دارند.